Suva, de hoofdstad van Fiji en verder

Het vertrek uit Wallis ging niet helemaal zoals gepland. De stroom vanuit de lagune naar buiten stond veel harder door dan we vermoed hadden en daardoor werden we als het ware door de pas heen naar buiten uitgespuugd. Door de wervelingen en hoge swell kwamen we weer eens in een centrifuge terecht waarvan de was aan een kant opgestapeld lag! Later op de computer zagen we dat we niet helemaal de juiste route door de passage hadden gevolgd maar er gelukkig toch zonder kleerscheuren vanaf waren gekomen… pfff.

Met de wind mee arriveren we in drie dagen voor Suva, de hoofdstad van Fiji. Een grote baai met  rechts van ons een skiline die niet onderdoet voor middelgrote westerse steden. Grote zeeschepen liggen te wachten om zich van hun ladingen te ontdoen. We zien voor het eerst  hoogbouw in een stad van Fiji. We gaan het allemaal verkennen. Suva moet de grootste kruiden, fruit en groentemarkt hebben van de zuidelijke Pacific dus ik kan mijn culinaire hart weer ophalen.

Tegenover de wat oud-Engelse marina ligt de gevangenis van Fiji. Regelmatig zien we verschillende gevangenen begeleid door gevangenisbewaarders de omgeving schoon maken, ander werk verrichten en tuinieren. In kleine groepjes, in opvallende oranje overalls  zijn zij  gemakkelijk te herkennen. Wij bezochten het ‘’art’’ centrum van de gevangenis waar we met vijf van hen een gesprek hadden over impressies en over van Gogh die in hun lesboek stond afgebeeld.  Twee dagen later horen we dat er vijf ‘zware jongens’ zijn ontsnapt en kleding hebben gestolen uit een huis. Een dag later wordt er een bank beroofd door vijf gemaskerde mannen die er met het geld vandoor gaan. Overal in de stad verschenen foto’s van de ‘boeven’. Niet dat wij ze daarvan herkenden. Waren het ‘onze’ vijf ‘kunstminnende’ gevangenen? En zouden ze ook, net als Clint Eastwood in de film ‘escape from  Alcatras’, een nagelknippertje hebben gebruikt om buiten te komen? Of waren ze onder de les gewoon weg gewandeld?

We blijven drie weken in Suva hangen. Er valt genoeg te zien en te ondernemen. De markt met al zijn kruiden, groenten, vis en fruit is inderdaad geweldig. Minstens twee keer in de week worden we onder de voet gelopen door honderden toeristen vooral uit Australië en NZ die hier met ladingen tegelijk aan de wal gedropt worden van de cruise boten. Weg wezen dus!

Sevusevu

We varen naar Kadavu, [Kandavu] de zuidelijkste eilandengroep van Fiji. Tjee, wij zitten weer in een paradijselijke omgeving met vele groene eilanden, azuur blauw water, witte strandjes en kleine dorpjes met aardige vriendelijke open mensen. We bezoeken heel wat ‘Chiefs’ en geven steeds weer bosjes cava cadeau wat de gewoonte is. Sevu Sevu heet dat dan officieel en is een erg belangrijk begroetingsritueel in Fiji. Daarna worden we beschouwd als deel van de community en kunnen we vrij door het dorp lopen en foto’s maken.

Wildlife bij laag tij....

Draviuni, Namara, Ono, Kavala, Nabauvalu, Nagara, Vatulutu, kleurige aantrekkelijke eilanden en dorpjes zoals de namen doen vermoeden. Vaak geen mogelijkheid tot internet, geen telefoon, geen winkels. Meer op ons zelf aangewezen dus snorkelen, zwemmen, wandelen en ontdekken, heerlijk! Het is een nieuwe ervaring om op het zand en rif te lopen dat droog valt met eb. Op iedere cm zien we een levende fauna en flora. Jonge morenes, nog erg klein laten zelfs hun tanden zien voor zij een weg graven tussen en onder de openingen van steentjes of rif.

Minder is dat de verse groenten opraken en ikzelf weer brood bak, yoghurt maak en extra aandacht besteed om een aantrekkelijke maaltijd te maken met alles wat we aan boord hebben ingeslagen. Een salade van bieten in blik met uien en appeltje is dan echt aantrekkelijk. Ook vangen we drinkwater op als het regent. In de dinghy doe ik de was en kan regelmatig een bad nemen met het verzamelde water dat soms met bakken neer valt.

Beate en Detlev van 'Kira von Celle'

In Nabauvalu maken we kennis met Detlev en Beate met hun boot ‘Kira von Selle’ uit Duitsland. Zij zijn actief lid van Trans-Ocean, de Duitse zeilersvereniging via welke we in 2008 verzekerd dachten te zijn voor ziektekosten. Zoals bekend bleek dat niet het geval wat ons uiteindelijk handen vol geld kostte. Detlev en Beate bleken erg belangstellend naar ons verhaal en namen ons een interview af.  Dit werd geplaatst op de website van Trans-Ocean, wat nogal wat discussie opleverden onder vele leden. Wij wachten af wat er verder gaat gebeuren. 

Detlev nodigt ons uit samen met enkele andere cruisers voor een bbq waarbij een big aan spit geroosterd wordt boven een houtvuur. Wij dragen allemaal iets bij en koken bijgerechten, waarna alles samen wordt gevoegd. Met verschillende familieleden en wij zessen hebben we een geweldig maal.  

Bijna een maand later varen we naar Levuka en later naar Makongai, waar we samen met jonge Josje al eerder waren vorig jaar. Makongai, het voormalige lepra eiland waar 5000 lepra patiënten van heel Polynesie in het verleden werden opgevangen. De grote begraafplaats, nu merendeels overdekt door het regenwoud  is een stille getuige van dat leed. Het eiland heeft een clam-farm waar deze schelpen gekweekt en beschermd worden, en van hieruit  opnieuw worden uitgezet. Het kweken van het zaad wordt gedaan door de grote schelpen te stressen zodat zij zaad gaan schieten! D.m.v. minder zuurstof rijk water of door minder voedsel te geven. Na drie jaar verzorging worden zij in kooien die hen beschermen op verschillende eilanden uitgezet.

We hebben nog geen zin om naar onze gereserveerde mooring te varen in Savusavu waar alle andere boten liggen dus varen naar Fawn Harbour 40 zeemijl van Savusavu. Onderweg zien we weer sinds lang dolfijnen bij de boot.  Een grote baai beschermd door een groot rif. We liggen hier dan ook erg rustig terwijl het buiten soms behoorlijke golven en branding staat. Voorlopig de laatste sevu sevu met de chief van het kleine dorpje waar we toestemming krijgen om de warmwaterbronnen te bezoeken. Het is een lange moeilijk wandeling omdat het zoveel geregend heeft en alles behoorlijk modderig. Een warm en koud bad in de beek is daarna heerlijk aangenaam en 

nodig!

The catch of the day...

De behoefte om weer eens verse groenten te eten maakt dat we ’s morgens met de bus naar Savusavu reizen. Door de vele modder duurt de zware rit drie uur heen en drie uur terug! Even boodschappen doen……! Een grote chovel waarmee aan de weg gewerkt wordt trekt de bus uit de modder nadat deze vast is komen zitten. Soms ‘zeilen’ we min of meer zijwaarts de berg af! De chauffeur moet er hard aan trekken om grip op de ‘weg’ en stuur te houden. Hij wordt er niet koud of warm van. Wel van de vliegen om zijn oren, hij kan daar echt hels over worden en slaat en schopt wild om zich heen het stuur van de bus zichzelf overlatend! Ik zit achter hem en hou mijn hart met beide handen vast!

 Tot de volgende flessenpost…

November 20012

Coby  

Sporen op het droog gevallen strand.

Dat was lang geleden....