Op 9 mei 2004 vertrokken wij met onze zeilboot Drifter voor een reis rond de wereld. Via dit Blog willen wij hiervan verslag doen.
dinsdag 24 december 2013
vrijdag 11 oktober 2013
Wallis en Futuna; 10 dagen Pacific Mini Games
Op 2 september beginnen de Pacific Mini Games in
Wallis. Omdat toch onze visa voor Fiji binnenkort verlopen is dat reden genoeg
om Drifter los te maken op 13 augustus en 350 zeemijlen te zeilen naar Wallis
en Futuna, een natie bestaande uit twee kleine eilanden onder Frans
protectoraat, noordoost van Fiji. Schuin tegen de passaatwind in!
Na twee dagen is de wind gedraaid en zo ongunstig
dat we niet door kunnen varen naar Wallis, we wijken alsnog uit naar Futuna.
Daar liggen we te rollen op de deining van de oceaan, de kleine open haven is
daartegen onbeschermd. Zeeziek op de ankerplaats!
Na 4 dagen rollen kunnen
we weer uitvaren. In het zicht van Wallis zullen we nog een extra nacht op zee
moeten doorbrengen omdat het te laat is om tussen de riffen door te varen. Goed
zicht is essentieel en het wordt te donker, dus geen optie om de passage in te varen.
Die nacht dobbert Drifter een aantal mijlen van het eiland af. Het weer is kalm
en we hebben een rustige nacht.
In de morgen kunnen we veilig naar binnen, het rif
rechts en links van ons passerend varen we naar Halalo Bay. Daar liggen meer
zeilboten die wachten op de spelen.
Intussen hebben we onderweg ontdekt dat een rat
bij ons aan boord is geklommen! Dat moet in Savusavu gebeurt zijn. Eén nacht aan
de steiger! Een van de grote angsten van iedere boot! Gatver… We strooien
meteen rattengif, en leggen plakmatten op plaatsen waarvan we weten dat hij/zij
daar is geweest. Niets! We zetten een ouderwetse rattenklem die we als eerste
aankoop deden in Wallis. De rat kan overal komen via de ruimtes onder de
vloeren en overal vinden we knaagsporen en keutels. Hij lijkt ook flink van het
gif te eten maar kennelijk niet voldoende. We vinden later zelfs bijtsporen aan
de vrij zware plastic deksels van de grootste boxen in de voorraadruimtes. De stereo
doet het plots niet meer omdat de hele bekabeling is doorgebeten. In korte tijd
weet een dergelijk klein beest ons aan boord het leven zuur te maken. De
bekabeling van alle apparatuur is zeker niet bestand tegen zo’n rat! Drifter en
wij zijn in gevaar! We weten dat liefhebbers van tamme ratten, o.a. ons lieve
nicht Marjo, er misschien anders over denken, maar een wilde rat op zoek naar
voedsel is héél wat anders dan een tamme rat in een kooi of op je schouder. Dát
kunnen we je wel vertellen, brrrrr…!
Na bijna twee weken aan boord te zijn geweest
hebben we het beest in de klem, hij kon kennelijk de Franse kaas niet
weerstaan! De vissen zullen er blij mee zijn!
In Wallis nemen we weer contact met Franse kennissen
die we hier vorig jaar hebben leren kennen. Zij spreken Engels en zijn blij met
het weerzien. Sue en Bill, uit Australië op de catamaran ‘Lady Nada’, die we kennen van Savusavu, nemen we tijdens
onze bezoekjes mee op sleeptouw. Heel gezellig allemaal.
Er is in Wallis een groot nieuw sportcentrum met een
aantal faciliteiten er omheen gebouwd, speciaal voor de Pacific Mini Games. Een
soort Olympische Spelen op kleine schaal voor de eilandstaten in de zuid- en
west Pacific. Elke vier jaar ergens anders. De leerlingen op de eilanden hebben
vrijaf en de scholen zijn in gebruik genomen om de sporters, verzorgers en
officials onderdak te bieden. Aan alles is gedacht behalve voor goede busverbindingen
van Halalo naar het stadion, dus er zit niet anders op dan veel te liften. Normaal
is er op dit eiland ook geen openbaar vervoer en taxi’s kennen ze nauwelijks.
Gelukkig is liften geen probleem en we leren daardoor heel wat vriendelijke
mensen kennen.
De spelen zijn een groots opgezet evenement van 10 dagen en veel eilanden doen er aan mee. Eilanden waar we zelf zijn geweest zoals Tahiti, Samoa, Tonga, de Cook eilanden, Fiji, Wallis en Futuna. Maar ook landen waar we nog niet zijn geweest of zelfs nauwelijks van gehoord hebben zoals de Federatie van Micronesië, Palau, Guam, Norfolk, Nauru, Tuvalu, Kiribati, Marshalls, Niue, Papoea New Guinea, Vanuatu, the Solomons en New Caledonië. Precies 21 (ei)landen doen er aan mee. Een speciale groep van Oceanië deed mee aan de zeilwedstrijden voor een kwalificatie voor de komende Olympische spelen.
De spelen zijn een groots opgezet evenement van 10 dagen en veel eilanden doen er aan mee. Eilanden waar we zelf zijn geweest zoals Tahiti, Samoa, Tonga, de Cook eilanden, Fiji, Wallis en Futuna. Maar ook landen waar we nog niet zijn geweest of zelfs nauwelijks van gehoord hebben zoals de Federatie van Micronesië, Palau, Guam, Norfolk, Nauru, Tuvalu, Kiribati, Marshalls, Niue, Papoea New Guinea, Vanuatu, the Solomons en New Caledonië. Precies 21 (ei)landen doen er aan mee. Een speciale groep van Oceanië deed mee aan de zeilwedstrijden voor een kwalificatie voor de komende Olympische spelen.
Er zijn 8 sporten: atletiek, zeilen (Laser en HobyCat), kanoën in Polynesische kano’s, gewichtheffen, volleybal, beach-volleybal,
rugby en taekwondo.
We nemen alvast een voorproefje als er op vrijdag
een generale repetitie voor de openingsceremonie is gepland. Alles gaat er
officieel aan toe en iedereen is gekleed in de traditionele kleding van
Futuna/Wallis. Echt geen luchtige katoentjes zoals jullie wel op de foto’s
kunnen zien. Honderden mensen wachten geduldig uren in de brandende zon om deel
te nemen aan deze repetitie. Wij nemen plaats op de enige overdekte tribune. Meer
dan 100 dansers zijn van de partij en we zien een geweldig schouwspel.
Op zondag is er eenbijeenkomst ter verwelkoming van
alle gasten op het eiland. De koning met zijn familie en alle vips en
delegaties zijn aanwezig. Eerst is er een speciale dienst in de grote
kathedraal van Wallis waar de spelers gezegend worden. Daarna volgt op het
naastgelegen terrein een officiële traditionele kava-ceremonie. Er liggen
tientallen grote half klaar gemaakte varkens op hun rug en kasava’s in manden,
bedekt onder kleurige matten te wachten. Vroeger werd dit gedaan met de
lichamen van de overwonnen vijanden maar de tijden zijn enigszins veranderd. Wallis
en Futuna is Frans, dus Frankrijk betaald voor dit alles en de kosten zijn
inmiddels de pan uitgerezen zoals we hebben begrepen.
Tijdens de spelen is er vrije wifi mogelijk maar
later blijkt dat niet langer dan 10 minuten voor ons. Normaal is internet alleen
mogelijk op twee plaatsen op het eiland en de verbinding is super langzaam. Er
zijn hier op het eiland geen mobile telefoons. O, we zien er genoeg bij de
deelnemers van alle andere eilanden, zoals Papoea Guinea waar je ze niet zou verwachten.
Niet bellen dus maar wel Internet, maar dit alleen maar speciaal tijdens de
spelen. De tv is volop aanwezig en overal staan camera’s opgesteld. Alle dagen
zijn er uitzendingen naar de deelnemende landen natuurlijk en naar Frankrijk. Speciale
nieuwsbrieven worden dagelijks gedrukt, in het Frans en Engels. Voor een
dergelijke klein eiland een groots evenement.
Drie weken zijn we druk met de spelen en het
bezoeken van onze Franse vrienden en kennissen. Etentjes over en weer,
filmavondjes en tussendoor gezelschap op elkaars boten. We zijn zoveel gezelschap
en zo vaak achtereen niet meer gewend en daarom heel blij als alles weer achter
de rug is. We gaan er dan ook weer snel vandoor als de spelen zijn afgelopen en
het eerste goede weervenster zich voordoet om weer richting Fiji te varen. Maar
nu met de passaat wind mee!
Oktober 2013,
Coby en Arnold
dinsdag 23 juli 2013
Eindelijk, we varen weer....
Ha, we varen weer, ook al is dat maar 31 mijl van
Cousteau naar Fawn-Harbor. Drifter heeft weer een verandering ondergaan en is
opgewaardeerd van huisboot naar zeiljacht. Alle losse spullen staan weer vast
en de rest van gebruiksartikelen zijn opnieuw gestouwd en hebben elders een
veilig plekje gevonden. Zo, opgeruimd staat netjes.
Gisteren zijn eindelijk de nieuwe zonnepanelen vanuit
Australië aangekomen! De firma bleef moeilijk doen over verzending naar Fiji en
al met al hebben we er een maand langer op moeten wachten. We kunnen deze
uitbreiding aan capaciteit niet missen want de oude, gekocht in Portugal zo’n 8
jaar geleden laden niet meer genoeg op. Daarnaast heeft Ad, een goede vriend
ons een 3 gigabyte externe harddisk opgestuurd met films die we graag zouden
willen zien en daar moet je toch genoeg stroom voor genereren. Wat een heerlijke
extra luxe!
Arnold
heeft van plywood en fiberglas een vaste kap gemaakt, een soort etage bovenop
de al hoge kuip van Drifter. Via dat nieuwe dak met opstaande rand vloeit
regenwater rechtstreeks via twee tubes de tank in, mits het regent natuurlijk.
Arnold heeft met het bouwen van de hardtop veel hulp gehad
van José en Jeff van het jacht Stravaig. José is Nederlandse en Jeff Engels,
twee leuke mensen en beiden heel handig in fiberglas verwerken. Zij hebben al
eerder twee jachten van plywood en fiberglas gebouwd en dagelijks lijken ze
bezig te zijn met het vernieuwen van zwakke delen op hun trimaran. José heb ik
later geholpen met het maken van een hoes over hun dinghy, een weekje werk op
mijn zeilmachine ‘Big Bertha’! Zo
wisselen we kennis en knowhow uit en hou je de buidel gesloten. Prima toch? Met
José kan ik het meteen goed vinden, een goede vriendin waar ik fijne gesprekken
mee kan voeren. Nederlands beppen is zó ontspannend.
Het komende Cycloonseizoen gaat Arnold een
watermaker bouwen zodat we ook nog van zout zeewater, drinkwater kunnen maken. Een
van de oude watertanks worden dan dieseltank. Allemaal voor ons belangrijke
verbeteringen op Drifter die het leven aan boord aangenamer maken. Drinkwater
is tenslotte een van de allerbelangrijkste elementen aan boord van een jacht. Kunnen
we wat vaker onder een ‘zoete’ douche!
In Viani Bay liggen teveel zeilboten naar onze zin
en als we ze continu op de marifoon horen om weer samen iets te ondernemen
hebben we er al snel genoeg van en vertrekken naar Taveuni, weer een ander
groot eiland. Daar varen we tussen de riffen door naar een ankerplek om vandaar
uit boodschappen te doen in een grote supermarkt verderop. Op straat in kleine
stalletjes worden verse groenten en fruit verkocht.
Het eiland Rabi [Rambi], behoort tot Fiji maar de
mensen die er sinds 1945 op wonen zijn vluchtelingen gedeporteerd van Banaba,
Kiribati en hebben een rampzalig verleden. Hun kleine eiland werd hen via trucs
ontnomen en langzaam vernield ten behoeve van de fosfaat mijnbouw. In WOII werd
het eiland ingenomen door de Japanners en zij richtten een waar bloedbad aan onder
de bewoners. De Britse regering kochten de rechten op van het land voor heel
weinig geld. Zij vervolgden de Banabans
en 2000 van hen werden tijdens het hurricane seizoen gedeporteerd naar
Rabi island in Fiji. Met wat tenten en voedsel voor twee maanden werden deze
mensen achter gelaten.
Banaba ligt dicht bij de evenaar en daar is het
altijd warm. Op Fiji tijdens het winterseizoen liggen de temperaturen veel
lager en een aantal van hen stierven van de kou.
Zij spreken een eigen taal ook al wordt dat niet
onderwezen op de scholen. De kinderen worden opgevoed met drie talen, Engels, Fijian
en Banabaans. Vanuit Eritabeta ( Elizabeth Cove) lopen we via de zand hoofdweg
naar Nuku waar we ons melden op de police post. Op dat moment is er een rechtszaak
bezig in het naastgelegen lokaal over de verdeling van een stuk land. De
lokalen zijn open dus alles is te volgen. Veel mensen staan buiten op het
vonnis te wachten, want eigendom van een stukje land is een van de
belangrijkste waarden op Fiji. Voor de grote witte kerk op de heuvel ontmoeten
we Elizabeth, een diacones. Zij vindt mijn naam mooi en vindt dan ook dat
haar zus die in verwachting is voor Jacoba moet kiezen als naam voor haar baby.
De mensen in de dorpjes wonen in simpele huisjes, vaak van niets anders dan hutjes
van golfplaten. Gisteren bij aankomst werden we door de plaatselijke jeugd
uitbundig begroet. Voordat we de dinghy in het water hadden en we zo ver waren
om aan land te gaan, waren een aantal van hen verkleumd en stonden tot hun
middel in het water bibberend op ons te wachten. Grappig
om te zien dat overal varkentjes met een poot vast gebonden lopen langs het
strand. Daar is voor een korte
vakantie Pauline bij haar grootouders en haar baby is pas vernoemd naar Stephen,
een zeiler die we kennen en hier samen met Selena vorig jaar geankerd heeft. We
mailen hem later daarover. Pauline stuurt haar neefje de palmboom in voor verse
kokosnoten, deze palmbomen zijn zover wij kunnen schatten ongeveer 15 meter
hoog. Hij klimt als een aap omhoog en met zijn voeten schopt hij de groene
kokosnoten uit de palm. Deze zijn goed voor het vocht. Ook
krijgen we een grote tros bananen mee en de volgende dag heb ik een
amandel-bananencake voor ze gebakken. Pauline is bezig om matten te vlechten
die zij gebruikt als bed en/of afscheiding voor het slaapgedeelte omdat deze
hut alleen bestaat uit palen en palmdak. Voordat zij als consumptie dienen hebben deze varkens een gigantisch
mooi uitzicht op de riffen en blauwe water van het eiland. Toeristen betalen
hier erg veel voor! Zij verwelkomen ons kwispelend met hun lange gekrulde
staartjes, het lijken wel honden. De loslopende honden kruipen schuw weg voor
ons! Zes jongens gaan met ons mee aan boord en kijken hun ogen uit hoe wij
zeilers leven. De volgende dag komen drie anderen ons kokosnoten en papaja
brengen. Zij eten bij ons tortilla’s en smakken luidruchtig om aan te geven dat
het ze smaakt. Ik weet niet of dat ook geldt als zij de limonade luidruchtig
opslurpen. Wij geven vislijn en vishaken aan ze. De electriciteit in Eritabeta,
(Elizabeth cove) is voor de zoveelste keer weer eens uitgevallen en na half
zeven is alles donker. We ankeren om de hoek bij Motawa, (Albert Cove). Een
prachtige baai met witte strandjes.
Ik weet dat velen van jullie vinden dat wij heel
eenvoudig wonen op Drifter. Als je dit afzet met wat we hier zien hoe simpel de
mensen hier leven, hebben wij het wel héél comfortabel! In de avond heerst rust
en we horen de golven op het rif achter ons zachtjes borrelen.
Toch een beetje paradijs…….
Juli 2013
dinsdag 28 mei 2013
Traditionele Hindoe bruiloft in Savusavu, Fiji
Wij zijn uitgenodigd met acht zeilvrienden bij een
Vivãha, een traditioneel Indisch Hindoehuwelijk. Deze uitnodiging is wel heel speciaal
omdat we er drie dagen zullen zijn. Drie dagen van verschillende religieuze
riten met uitgebreide ceremoniën en feesten. Hindoes hechten doorgaans veel
waarde aan gebruiken en tradities van het huwelijk. De officiële ceremonie van
het huwelijk wordt deels voltrokken in het Sanskriet, de heilige taal van het
Hindoeïsme. Door de rituelen worden bruid en bruidegom geholpen om tot een tweede
nieuwe levensfase te komen. Er worden geen ringen uitgewisseld maar binnen de
rituelen wordt een lint om het middel van de bruidgom verbonden met de bruid. Ook
een soort maalsteen met een vijzel worden door lint verbonden met elkaar als
symbool voor onafscheidelijkheid, het een is niets zonder het ander.
Uiteindelijk sluit de bruidegom de ceremonie af door een gouden ketting om de
hals van de bruid te leggen, de verbondenheid is ook daarmee bezegeld.
Een week voor de bruiloft gaan we met de vader van
de bruid naar een andere stad om onze kleding voor de huwelijksdag te kopen. De mannen krijgen
van de vader een gekleurd overhemd met dezelfde motieven omdat we ‘speciale’
gasten zijn. Van ons vrouwen wordt verondersteld dat we in sari’s komen. Alle
mannen komen in overhemd en we zien niemand in een net pak of stropdas. Ik ben
tot fotografe gebombardeerd omdat officiële trouwfoto’s doorgaans niet gemaakt worden. De anderen van ons gezelschap bieden de nodige
hulp bij de voorbereidingen zoals de vele gerechten die vooraf gemaakt worden
voor zo’n 150 gasten per dag en de laatste dag voor 400 gasten.
Ik kies er niet voor om een sari te dragen. De reden is tweeërlei, ten eerste omdat ik
sari’s alleen prachtig vindt staan bij Indische vrouwen en deze niet vind
passen bij ons Europese vrouwen, en ten tweede omdat ik met een sari aan me
niet overal tussen de honderden gasten kan wringen wat soms echt nodig blijkt
te zijn om foto’s te kunnen maken Ik kies voor een compromis, een Indische jurk
met lange broek.
Aan de sari’s en de vele sieraden wordt de rijkdom
afgemeten. Kasten (sociale bevolkingslagen) zijn ook hier en niet alleen in
India erg belangrijk. Degene die het
zich kunnen veroorloven hebben wel 100 sari’s, van gewone tot buitengewoon
dure, vaak meer dan 1000 Fiji-dollar (± € 0,45) waard, nog afgezien van de vele
dure sieraden. De bruid, Pooja draagt twee sari’s op haar laatste en belangrijke huwelijksdag
zo’n 1500 dollar of meer per stuk. De sieraden, gekregen van haar ouders, lopen
op tot 10.000 dollar, een gemiddeld jaarloon. De vader werkt als schilder bij
een bouwbedrijf en moeder werkt naast het huishouden als werkster bij anderen. De
salarissen zijn erg laag dus velen steken zich in de schulden voor zo’n
bruiloft. Toch kiezen de meesten nog voor de traditionele huwelijksfeesten.
Dit is een gearrangeerd huwelijk en dat komt nog
vrij vaak voor. In dit geval werd de bruid, Pooja gekozen door de ouders van de
bruidgom, Ronil. De cadeaus werden gegeven en aanvaard en dus kan op korte
termijn een huwelijk gesloten worden. De bruid kan nog wel tot zelfs op de
laatste dag van gedachte wisselen maar doorgaans wordt dit niet gedaan.
De bruid verhuist na het huwelijksfeest naar het
huis van haar schoonouders om daar te gaan wonen met al de andere familieleden
die er al inwonen. Het jong paar betrekt een kamer in dat huis totdat zij op
zichzelf kunnen gaan wonen. De zoon kan een ander huis bouwen op het bestaande
perceel.
De hele week voor de bruiloft worden de rituelen
besproken en geoefend maar bruid en bruidegom doen dat niet samen. Families
helpen mee met de etensvoorbereidingen.
De eigenlijke bruiloft is in het huis van de bruid
en wordt in vier of vijf fases verdeeld, op de 3e huwelijksdag zelf:
-Aankomst van de barãt, Ronil(de bruidegom)
-De bruid alleen in de mãnro, (tent van
slingers en bloemen voor de huwelijksvoltrekking)
-de bruidegom alleen in de mãnro
-bruid en bruidegom beiden in de mãnro voor
de huwelijkssluiting.
-afscheid van bruid en bruidegom.
Daarvoor worden vuuroffers voor de God Ganesha
verricht en de bruidegom wordt door de getrouwde vrouwen van de familie vereerd
en verwelkomt. Gepaard gaande met alle langdurige rituelen, waaronder vele vruchtbaarheidsceremonies,
speciaal voor de bruid. De huwelijkssluiting zelf duurt uren en
intussen zitten alle gasten geduldig op de grond of gaan in groepjes eten. Alleen
vegetarisch eten wordt geserveerd. Geen tafels en stoelen maar twee tegenover
opgestelde lange zit- en eetbalken waarover papier is gespannen als in een
refter. We worden de eerste dag bediend door verschillende vrouwen en de andere
dagen door mannen en jongens. Zij lopen rond en scheppen het eten uit grote
pannen of plastic bakken. Er wordt water uit een grote ketel geschonken in
kleine bakjes. Geen alcohol of andere dranken! Ook komt men met water rond om
de handen te wassen. We eten met onze vingers zoals iedereen. Kneden met de
rechterhand de rijst tot een balletje. Probeer maar eens een bordje rijst met
saus te eten alleen met je vingers! Het wordt al snel een knoeiboel met gele
vingers door het geelpoeder (kumara), gebruikt in al het eten. Wel gezellig met
elkaar en er wordt veel gelachen. Vooral om ons! Er wordt van je verwacht
meteen plaats te maken voor anderen. Wij blijven iets langer zitten omdat we
eindelijk een zitplaats hebben ook al is
dat een smalle balk.
Overal hangen kale tl-lampen en goede belichting
voor foto’s is ver te zoeken. Daarnaast branden er verschillende vuurtjes die
veel rook verspreiden tijdens de vele rituelen en ceremonieën. Zo ook een wat
groter vuur voor het warm maken van de met geitenleer bespannen trommels om het
leer soepel te maken. Daardoor verspreid er nog meer rook! Ik zou veel liever wat ongebonden
foto’s hebben gemaakt maar dat is bijna onmogelijk. Het worden al snel
staatsiefoto’s!
De dagen nadien heb ik veel werk aan de vele
foto’s om er iets moois van te maken en samen met Arnold die de muziek weet toe
te voegen flansen we met de opgenomen
filmpjes een slideshow in elkaar. De familie krijgt van ons verschillende gekopieerde dvd’s, een fotoboekje met
ontwikkelde foto’s en een grotere familiefoto in lijst. De zondag erop worden
we weer uitgenodigd maar dan als een officieel afscheid. Er komen steeds meer
familieleden naar de foto’s kijken en weer hebben we een diner, nu met lepel en
vork.
Vader Arvind zien we daags daarna in de jachtclub waar
hij ons steeds opnieuw probeert uit te nodigen. Hij is erg trots op het feit
dat hij ons zeilers goed kent en wil dit bevestigd zien, vandaar de vele uitnodigingen. We houden het
af, zonder daarmee onbeleefd te zijn. Vier
dagen bruiloft en een extra zondag waren echt voldoende!
Andere familieleden nodigen ons ook uit om hen te
komen bezoeken. We laten het maar in het midden bij het zeggen erg vereerd te
zijn… (ramram) Dank U.
Mei 2013
Coby
Abonneren op:
Posts (Atom)