woensdag 8 januari 2014

Kerst met kokosnoten

Onderstaand artikel stond 24 december j.l. in de Tilburgse editie van het  Brabants Dagblad
De tekst is van Pascal Vugts
Het is ook te lezen in Inspirituìtief Webmagazine GewoonGeestig   

 

Van Tilburg naar Tonga: een 10-jaar durend zeilavontuur

 

Kerst met kokosnoten

 
Het klinkt als een droom die zelden werkelijkheid wordt: met een zeilboot eindeloos de wereld rondreizen. Voor Coby en Arnold werd het realiteit. Inmiddels zeilt het Tilburgse stel al tien jaar met hun boot ‘Drifter’ de wereld rond om aan te leggen bij tropische eilandjes die nauwelijks op de kaart staan.

Dit jaar geen witte of grijze kerst voor het Tilburgse koppel Coby Stinissen en Arnold Lelijveld. Verre van dat: de feestdagen beleven zij op slippers in een decor van wuivende palmbomen, een tropische baai en schilderachtige zonsondergangen. Net als vorig jaar overigens, en het jaar daarvoor, en het jaar dáárvoor. Momenteel liggen ze met hun 14-meter lange Drifter voor anker bij Vanua Levu, het één na grootste eiland van Fiji en net iets groter dan Noord-Brabant.

Naar Fiji zeilen doe je natuurlijk niet zomaar. “Er zijn meer zeilers die er op uittrekken via de wereldzeeën. Sommigen maken een rondje van een of twee jaar rond de Atlantische Oceaan, anderen gaan rond de wereld,” vertelt Arnold. “Er zijn er ook die ergens blijven waar het bevalt. Zoveel zeilers, zoveel zinnen. Wij doen het langzaam aan.”
Wat je langzaam aan noemt: aankomend voorjaar is het exact tien jaar geleden dat hun trip begon. Tot dan woonden Coby en Arnold op een woonboot in de Piushaven en namen daar het rigoureus besluit om hun vaste stek en spullen op te geven voor een wereldreis per zeilboot voor onbepaalde tijd. Arnold: “Verblijf op het water heeft mij altijd een intens gevoel van vrijheid gegeven. Met de boot door Nederland trekken, een oversteekje maken naar Engeland of gewoon thuis zijn op onze woonboot in de Piushaven in Tilburg, ik was me altijd bewust van dat gevoel. Het is er nog steeds, ook nu Drifter bijna tien jaar ons vaste home is en verblijf op het water inmiddels de gewoonste zaak van de wereld is voor ons. Waardevol hè?”
In die tien jaar ging de trip vanuit Nederland naar het Middellandse Zeegebied, om via westelijk Afrika en Zuid-Amerika de Stille Oceaan aan te doen. Arnold: “We verbleven aan de Portugese en Spaanse kusten, we wandelden op Madeira, zeilden naar de Kaapverdische eilanden en naar Dakar in Senegal. We voeren bijna 300 kilometer de Gambiarivier op tussen de nijlpaarden en krokodillen.”
Vanuit westelijk Afrika lonkte de overkant van de grote plas, vertelt Arnold. “Na de oversteek van de Atlantische Oceaan vertoefden we een half jaar in Brazilië. We maakten de mooiste dingen mee. Op Duivelseiland in Frans Guyana liepen we door de gevangenissen waar Henry Charrière inspiratie opdeed voor zijn boek ‘Papillon’. Kippenvel…”
Drifter brengt ze naar toeristische spots, maar ook naar plekken waar de doorsnee toerist geweerd wordt. Zoals de San Blas eilanden voor de Panamese kust. “ Ze worden bewoond door de Kuna indianen,” verhaalt Arnold. “Deze hebben vroeger al besloten erg zuinig te zijn op hun cultuur en weren daarom ook toerisme. Het was een voorrecht deze mensen te ontmoeten en hun eilanden te bezoeken.”
De route leidt vervolgens door het roemruchte Panama Kanaal naar de Pacific, de grootste van de oceanen, waar Paaseiland een van de highlights vormt. Arnold: “We kwamen bij toeval in een Polynesisch cultureel festival terecht. Dit was met name bijzonder omdat hier de cultuur en de dansen nooit beïnvloed zijn geweest door de missionarissen.” Minstens zo bijzonder was het minuscule eiland Pitcairn, bekend van de muiterij op de Bounty. “De muiters streken hier in de achttiende eeuw neer samen met een paar mannen en vrouwen van Tahiti en stichtten hun eigen gemeenschap. Hun nazaten leven nog op het eiland en wij waren met hen.” Ter info, er wonen op Pitcairn Island net iets meer dan 60 mensen.

Hoewel klinkend als een sprookje vol vrijheid en fantastische oorden zit er ook een keerzijde aan de medaille: de boot vergt continue onderhoud én je moet elkaars aanwezigheid goed kunnen uitstaan. Dat is niet altijd even makkelijk. “Het voortdurend op elkaars lip zitten zonder elkander van de boot af te vechten vereist inderdaad wel een goede relatie naast de nodige tolerantie en communicatie,” aldus Arnold. “In een 'normaal' leven heb je je werk, hobby's, vrienden, familie...genoeg afleiding,” vult Coby aan. “Wij kunnen niet om elkaar heen en dat vraagt soms wat aanpassingen. Wij hebben de afspraak om tijdens het zeilen geen woorden te hebben omdat je dan erg van elkaar afhankelijk bent en juist dan een goede verstandhouding moet hebben. Als we later achter ons anker liggen zijn we de ongemakken alweer vergeten. Maar weinig ruimte? Man, we hebben de space of the whole world around us!”

Hoewel je geen lottowinnaar hoeft te zijn heeft een trip als deze uiteraard wel een kostenplaatje. “We vertrokken met een paar jaar zonder inkomsten voor de boeg,” zegt Coby. “We hebben alles verkocht en van dat geld zouden we die tijd kunnen overbruggen. Wij hadden een prognose met de natte vinger omhoog gemaakt van zo'n €15.000 per jaar met daarin ook het onderhoud aan de boot. Low budget dus, maar meestal is het leven zoals hier op Fiji wat goedkoper. Je hoort ons niet klagen: we leven van een pensioentje en AOW sinds Arnold 65 is. Wij hebben geen vaste lasten maar de boot en verzekeringen leveren aardige kostenposten op. In feite hebben we steeds minder nodig in plaats van steeds meer. Geen last van impuls aankopen of onnodige zaken, zoals trends, mode of andere hebbedingen!”

Waar een normaal mens na twee weken Frankrijk al moet wennen om weer terug thuis te zijn, zal dat helemaal gelden voor Coby en Arnold. Hoe denken ze over een eventuele terugkeer? “Terug komen?” vraagt Coby. “Arnold ziet zijn toekomst wel weer in Nederland, waar en hoe weet hij nog niet. Voor mij? Ik weet het echt niet. Passen wij nog wel in dat leven? We zijn pas halfweg de wereld en moeten nog wat mijltjes doen, liefst heel langzaam. In een huis wonen met al die vastigheid en 'denkbare zekerheden' staat ons nog niet aan. Ook de kou en winterperiode missen we niet echt. Maar misschien het allerbelangrijkste is de rust in jezelf en onze leefomgeving die we onherroepelijk zouden kwijtraken in dat jachtige leventje in Holland, met zoveel verplichtingen en waar zoveel zaken zo belangrijk lijken te zijn. Nee, geen vastigheid, nog even niet.”

Benieuwd naar de avonturen van de Drifter? Kijk op onzedrifter.blogspot.nl